door Lisael

Het voorprogramma werd verzorgd door Nagløed, een Vlaams trio dat met drum, synthesizer, gitaar en keyboards een eigen sound heeft. Zij brengen lang uitgesponnen soundscapes met invloeden van jazz, elecro, ambient en rock. Best aangenaam voorprogramma.

Na een snelle af- en opbouw was het dan aan de beurt van Bobby Oroza. Deze Fin speelde al in het voorprogramma van soullegende Lee Fields. Hij moet toen indruk gemaakt hebben. Anders zou de AB hem nu niet boeken als hoofdact. Dat hij een gloednieuwe debuutplaat onder de arm heeft zal wel geholpen hebben. Deze plaat met de titel “This Love” krijgt lovende besprekingen. Hij had zijn begeleidingsband Cold Diamond And Mink meegebracht. Met zijn look leek hij eerder een rockabilly act maar het werd snel duidelijk dat hij een soulman is. Na een funky intro waarbij hij tamtam speelde en de band kon opwarmen nam hij zijn gitaar op. Mooie gitaatintro en dan kwam zijn stem om een soort van soft soul nummer “Maybe Maybe” te brengen. Dit nummer had een mooie gitaarsolo. De gitaarsolo’s werden opgedeeld tussen Bobby en de gitarist van de begeleidingsband. En ik moet zeggen dat beiden straffe dingen deden op de gitaar en elk in een andere stijl. Op “Lonely Girl” klonk hij als Marvin Gaye en kwam het nummer in het tweede deel helemaal los. “Fallin In Love” had een poppy gevoel door het knappe refrein. In “Deja Vu” ging hij de laid back toer op en doken namen als Hall & Oates door mijn hersenpan.
Tijdens deze tour schrijven ze ook nieuwe nummers die ze op het podium uitproberen. “Bunding Light” was er zo een met wederom de gitaar in de hoofdrol. Later is de set was “Strange Girl” ook zo’n nieuwe song die zeker nog kan groeien. Sterke nummers waren “Should I Take You Home” waarbij alle koppels in de Club elkaar vastpakten. Anders straf nummer was “This Love” dat een pracht van een gitaarsolo had. Hierbij werd me duidelijk dat dit heel hard lijkt op de Boz Scaggs van de laatste platen. Hij zou soms net iets meer blues in zijn muziek moeten mengen om de onechte zoon van Boz te zijn. “Alone Again” kan zo in een Tarantino film. Het afsluitende trio “Too Cold “ (met solo momenten voor elk bandlid), “Down On My Knees” (die gitaar) en “There Can Be No Love” was zo sterk dat heel de zaal in trance was. Uiteraard kwamen ze terug voor te bissen: “Through These Tears” is een nieuwe song, een tearjerker die het als single niet slecht zou mogen doen op de radio. Uitsmijter werd “Keep On Believing” die weer voor de party sfeer zorgde.

Hoewel ik er niet direct de vinger kan op leggen waarom heeft Bobby en zijn band een sterk concert gegeven. Misschien is het door de combinatie van goed, oprecht en enthousiast op het podium te staan en de sfeer waarmee ze je betoveren en inpakken. In elk geval had ik het gevoel van een concert te hebben gezien van iemand die nog dikwijls mag langskomen. Boz Scaggs, James Hunter en consoorten hebben er een concullega bij.

Lisael